Afgelopen twee weken zijn we heerlijk met z’n drietjes op vakantie geweest in Spanje.
Geen hotel maar een heerlijk privé huis met zwembad en alle ruimte die we ons maar konden wensen.
We hebben Luca de afgelopen weken veel over vakantie verteld en dat we met het vliegtuig weggaan.
En het belangrijkste: Ook vertellen dat we weer met z’n drietjes terug naar huis gaan.

We hebben het heerlijk gehad en Luca heeft met volle glimlach elke dag weer genoten.
Spetteren in het water. Ola roepen tegen elke Spanjaard.
Liedjes zingen met papa en mama en heerlijk genieten van het Spaanse leven.
Luca leert snel en is eigenlijk nergens bang voor.

In Spanje hebben we vrienden wonen waar we een aantal keer geweest zijn.
Ook hier is Luca in de watte gelegd.
Varen met een boot, lekker eten in de Spaanse restaurants en heerlijk genieten van het mooie weer.
In Spanje eten is 22:00 de normaalste zaak. Luca ging uiteraard mee.
Was hij moe dan ging hij lekker slapen in zijn buggy.
Wij zijn ouders die niet overal een standaard van maken. Wordt het wat later dan is dat zo.
We hadden in ons huis 5 slaapkamers waar Luca dan ook in alle rust kon slapen waar hij wilde 🙂

Vandaag terug in het vliegtuig heb ik (papa) eens goed naar onze zoon gekeken toen hij sliep. (Alle vliegtuig reizen de we gemaakt hebben slaapt Luca)
We zitten eigenlijk nog in een droom.
ruim 8 Jaar geleden begonnen aan onze reis van de adoptie en moesten we opgeven welke Special needs aandoeningen ons kind mocht hebben.
Voor degene die ons nog wat minder kennen. Wij hadden voor beste veel aandoeningen gekozen wat ons kindje mocht hebben.
We wilde een kindje die al op deze aarde was een toekomst gaan bieden. Ongeacht wat hij zal mankeren.
Als ik Luca dan vandaag in het vliegtuig ziet slapen en ik hem aankijken dan mogen wij ons dankbaar prijzen.
Een mooi mens met bijna altijd een glimlach op z’n gezicht en die eigenlijk niets mankeert. Voor ons Ongelofelijk!
Luca is nu ruim 5 maanden bij ons maar het voelt dat hij altijd al bij ons is geweest. Hij is onze zoon:!
15 maart was de dag dat we Luca ontmoeten. Dit is al weer bijna een half jaar geleden.

Vandaag precies een jaar geleden mochten wij ons 12,5 jaar huwelijk vieren in Rockanje.
Gelukkig mochten we toen een feestje geven met in totaal 100 mensen.
Die waren er dan ook.
Het was een feest om nooit te vergeten.
Uiteraard met Luca in onze gedachten en met een grote foto op de beamerschermen was hij toch al een klein beetje bij ons.
Onderaan de website is er toen ook een liedje voor Luca gezongen van “Matthijn Buwalda” nooit ver bij jou vandaan.
Hij was ver bij ons vandaan maar als we nu al het geluk van hem zien is hij echt altijd al bij ons geweest.

Binnenkort gaan we beginnen met een artikel in een krant over onze adoptie ervaring.
De tekst zou beginnen met:
Een biologische kindje hoeft voor ons niet. Adoptie is ons biologische kind.
Niet ons geluk als ouders maar ONS geluk als met z’n drietjes (en wie weet ooit met…)

We hopen dat je ons stuk weer met veel plezier gelezen heb.
Tot snel maar weer.

ps. Er staan een aantal leuke vakantie foto’s bovenin de foto slider

De tijd gaat echt ontzettend snel. Zo leef je naar de dag dat we de eerste ontmoeting hebben met Luca en zo zijn we al weer 53 dagen in Nederland.
Wij genieten als ouders intens van Luca.
Emotioneel ben ik (Stefan) eigenlijk nog niet echt geweest maar als ik nu af en toe naar het geluk van Luca kijk en zijn smile op z’n gezicht dan worden mijn oogjes zo nu en dan vochtig.
Wij zijn zo gelukkig met Luca.

Sanne zoekt af en toe nog naar haar draai thuis. Ze zorgt ontzettend goed voor Luca en hij  komt dan ook niets te kort maar haar draai in het huishouden zoekt ze nog..

Met Luca gaat alles goed. Vanaf de ontmoeting in Burkina-Faso tot nu toe hebben wij als kers verse ouders niets te klagen.
De eerste foto’s van Luca waren strakke gezichten zonder enkele lach.
De smile op z’n gezicht en de lach momenten zijn nu niet meer uit de dag weg te denken.
De eerste Nederlandse woordjes zijn geen probleem bij hem en ik als papa moet zo nu en dan uit kijken wat ik zeg..

Vandaag hebben we ons eerste interview gehad voor het nieuwe magazine van Wereldkinderen.
Twee pagina’s waar wij mochten vertellen over de adoptie van Luca in Covid tijd.
We denken nog veel terug aan de tijd in Burkina-Faso.
Waar we eerst angstig waren om er naar toe te gaan tot een land waar we naar terug verlangen.
Er zijn ook mensen die ons hebben verteld dat ze blij waren dat wij terug waren uit Burkina-Faso.
Wij hebben ons geen moment onveilig gevoel waarbij er andere waren die blij waren ons weer veilig terug te zien in Nederland.
Het artikel komt uiteraard op deze website te staan.

Over twee weken hebben we een familie weekend waarbij we voor het eerst met Luca ergens anders gaan slapen.
Zeker zin in maar voor ons ook wel spannend.
Iedereen houd van hem maar we kijken toch ook nog wel uit.
Bij iemand op schoot zitten hebben we liever nog niet en we geven ook aan als er iets gebeurd wat we liever nog niet willen.
Iedereen begrijpt dat gelukkig.

Op de geboorte kaart van Luca schreven we dat Luca eerst even moest wennen en dat we wilde video bellen als je hem wilde zien.
Na 53 dagen in Nederland is de tijd wel gekomen dat we rustig de “geboorte visite” gaan doen.
Wil je Luca ontmoeten geef ons dan een berichtje of belletje. We kunnen dan een planning maken.

In ons vorige blog schreef ik al een stukje over het begin van onze adoptie reis.
Na het inschrijven bij adoptie.nl zat naar een jaar wachten onze bedenktijd erop.
Je krijgt dan een BKA nummer toegewezen. Dit nummer kregen we op 7 april 2015.
Met dit nummer kan je dan echt gaan beginnen.
Er worden dan 5 “verplichten” informatie bijeenkomsten ingepland waarbij alles wordt uitgelegd over adoptie en wat je te wachten staan.
Je moet deze volgens anders mag je niet verder met de procedure.
Om een gevoel te geven, In april 2015 kregen we het nummer toegewezen en een jaar later van half augustus t/m half oktober hebben we de informatie bijeenkomsten gevolgd.
Ik schreef al eerder het is een proces met een lange adem.
Wij zijn in deze tijd wel al gaan zoeken naar de stichting waarbij wij ons wilde aansluiten.
In Nederland heb je verschillende stichtingen waarbij je je kan aansluiten voor een adoptie procedure.
Er waren open dagen waarbij je naar de stichting kon komen en zo kon je een gevoel krijgen bij de stichting.
Wij hebben twee stichtingen bezocht en waren er samen uit dat wij ons gingen inschrijven bij Stichting Wereldkinderen.
We hadden met de open dag een hele dag bij deze stichting rond gelopen en hebben veel informatie gekregen.
De ouders van Sanne hadden ons weggebracht in Den-Haag waarbij wij alle tijd hadden om bij de stichting rond te lopen en de ouders gingen in Scheveningen rond lopen. Wij hebben de dag toen met z’n 4tjes afgesloten op een terrasje op de boulevard om alles eens rustige te laten bezinken.
In ons volgende Blog het vervolg..

Het is al weer een maand geleden dat we in Burkina Faso waren.
Vandaag precies een maand geleden ontmoeten we Luca in zijn tehuis in Burkina-Faso.
En nu zitten we achter de computer in Nederland en zijn we een gezin.
We hebben zo veel mooie reacties gekregen over ons BLOG en we krijgen van verschillende mensen te horen dat ze de verhalen missen.

De tijd is echt ongelofelijk snel gegaan.
één maand geleden hadden we zoveel indrukken.
Werden we beveiligd en werden we samen weer even met onze beide benen op de grond gezet.
Een land waar we nooit geweest waren laat staan een aantal jaar geleden nog nooit van gehoord hadden.

Met Luca gaat het ontzettend goed. Al weer 22 dagen in Nederland.
In de tijd van onze adoptie procedure hebben we zoveel geleerd en zijn we getraind op wat komen zal.
Je kind kan eenkennig zijn, kan eten weigeren, kan boze buien krijgen enzovoort.
Tot op heden hebben we dit allemaal gelukkig nog niet meegemaakt.
Het gaat zo goed. Het lijkt wel dat Luca al jaren bij ons is en hij accepteert ons volledig.
Zo af en toe gaan we even naar familie toe met hem en gaat gewoon goed.
Hij weet precies wat we bedoelen als we weer naar huis gaan.

Bij ons thuis ontvangen we nog geen visite en dat gaan we voorlopig nog even zo houden.
Het is voor hem een veilig gevoel en hij weet dat hij in ons huis is.

Een aantal weken geleden wat het op woensdag prachtig weer.
We zijn toen met hem naar het strand geweest.
Hij vond het geweldig. Spelen met zand had hij nog nooit gedaan.
Waar wij het naar 2 uur wel zat zijn met zand spelen bleef hij maar doorgaan.

Alles wat voor hem nieuw is kijkt hij met aandacht naar.
Soms verbaast het ons wel eens dat je een kind van 2,5 jaar oud ben maar je hebt het nog nooit meegemaakt of gezien.

Slapen doet Luca van ’s avonds 19:30 tot de ander morgen minimaal 08:30.
Het schijnt dat je hier als ouders ontzettend blij en dankbaar voor moet wezen 🙂

Luca heeft met Sanne d’r babyshower een loopfiets gehad.
Echt mooi om te zien, een klein manneke met korte beentjes op z’n fiets.
En het mooiste is dan z’n glimlach.
Z’n glimlach elke dag maakt ons echt gelukkig en we zijn zo ontzettend blij dat wij deze mooie stap in de adoptie wereld hebben mogen maken.

Denken wij nog veel terug aan het begin.
Absoluut. Het waren ook moeilijke tijden.
Van onze 3 eigen kindjes waar we op onze manier het verdriet van hebben verwerkt tot alle emoties en tegenslagen in de adoptie tijd.
Geduld dat wil ik iedereen meegeven die ook in dit traject zou willen beginnen.
Heel heel veel geduld hebben.

Burkina-Faso missen wij ontzettend.
Het leven daar is anders en primitief maar zouden wij morgen voor een maand terug mogen dan pakken we onze koffers direct.
Van het hectische leven hier in Nederland (waar we overigens wel ontzettend dankbaar voor zijn om hier te mogen leven) naar het rustige leven in Burkina-Faso.

Mochten jullie Luca in de toekomst ontmoeten dan zouden jullie één ding met ons delen.
Het is z’n mooi ventje. (Hij lijkt 100% op z’n vader)

Vandaag was voor Papa en Mama een spannende dag maar ook voor Luca.
Een groot vliegtuig in en niet weten wat onze zoon gaat doen.
Praten is nog wat lastig maar begrijpen doet hij ons al wel.

Gisteren avond zijn we om 20:45 opgehaald door ons contactpersoon voor de laatste keer (voorlopig).
Hij heeft ons naar het vliegveld gereden en heeft ons echt gered met alle documenten.
De heen weg moesten we een hele administratie invullen de terugreis was dit nog 3 keer zo veel.
Alle gegevens moesten ze hebben van ons.
12 documenten invullen en hij heeft ons tot het laatste document geholpen.
kan maar één ding zeggen, GEWELDIG PERSOON.
Hij liep mee om de koffers af te geven en tot slot tot de douane, vanaf hier moesten we het zelf doen.
We hebben afscheid van elkaar genomen en hopelijk gaan we elkaar nog eens zien.

Door de douane dachten we, we hebben het wel gehad.
Maar nee, alle documenten werden nogmaals gecontroleerd.
handbagage open ter controle en door naar de volgende poort.
Hier moesten weer alle handbagage open maken en nogmaals een controle..
Het leuke was hier wel dat we voor Luca een Schaap koffer bij ons hadden, Wat zouden ze daar bij de douane gedacht hebben… 😀
Uiteindelijk door alle screening heen maar was de tijd inmiddels al 23:15
Moet je nagaan dat we om 21:15 op het vliegveld waren en door alle controles ben je gewoon 2 uur verder.

We hoefde hierdoor maar heel kort te wachten zodat we naar ons vliegtuig gebracht werden.
Rond 23:50 zaten we met Luca in het vliegtuig en heb ik me als Papa afgevraagd, neeee hoe gaan we dit de hele route doen.
Luca zat op 3 beeldschermen tegelijk te rammen en zag allemaal bewegende films aanstaan.
Om 00:30 ging het vliegtuig de lucht in en kwam ik er al snel achter dat ik me om Luca niet druk hoefde te maken.
HIJ SLIEP 🙂 Tot aan Parijs heeft hij geslapen.

We landen om 06:00 Nederlandse tijd in Parijs en hebben toen ongeveer 45 minuten erover gedaan om van het ene vliegtuig naar het andere te lopen incl. paspoort en handbagage controle.
Om 10:00 gingen we de lucht in naar 020 en landen we daar rond 11:00

Bij het uitstappen werden we gelijk op onze nek gezeten voor de Covid controle.
De uitslag van gisteren was negatief maar het zaten de mensen van de GGD toch niet lekker.
Papieren klopte toch niet helemaal.
Ik (stefan) heb uitgelegd dat er in Burkina-Faso eigenlijk geen sneltesten bestaan.
Heb aangegeven dat ze naar de PCR test moesten kijken.
Na veel overleg (ze wilde ons zelf apart naar buiten brengen) mochten we toch alleen naar de uitgang lopen.
Had ze uiteraard wel verteld dat we van een adoptie procedure afkwamen en dat er een aantal familie en vrienden op dit grote moment waren aan het wachten.
Mede hierdoor denk ik dat we een keer geluk hadden in het gehele proces en dat ze ons lieten gaan.
Over al het Covid kan ik momenteel ook wel een boek schrijven….

Nadat we alles gepakt hadden qua koffers en Luca een schone broek gegeven hadden zijn we naar de uitgang gelopen.
Deze momenten ga je ook nooit meer vergeten.
Familie en vrienden stonden er om Luca voor het eerst te ontmoeten.
Luca zijn we de afgelopen dagen als heel makkelijk gaan ervaren.
Hij maakt snel contact, glimlacht maar houd zijn Papa en Mama goed in de gaten.
We waren ontzettend blij om onze ouders, familie, neefjes, nichtjes en vrienden te zien.
Het waren maar 10 dagen maar Burkina-Faso heeft een indruk op ons gemaakt.

Wel heb ik (Stefan) mij tijdens de reis wel een keer schuldig gevoelt.
Ik weet dat we een heel mooi kind een toekomst gaan geven maar we hebben hem ook uit zijn Land gehaald.
Luca blijft altijd Burkinabe en wij hebben hiervan een klein stukje in ons hart mogen sluiten.

Bij aankomst in ons huis ging Luca gelijk met alle speelgoed spelen.
Danste om de geluidjes die in zijn speelgoed zat.
Ging met de loopfiets rondjes rijden.
Luca heeft het naar zijn zin en is na ons gevoel gelukkig.
We laten hem af en toe de filmpjes zien van het tehuis en dan glimlacht hij maar daarna gaat hij toch weer snel naar zijn speelgoed toe.

Eten krijgen we bij Luca nog geen hoogte van.
Elk kind eet volgens mij gebak, die van ons niet
Elk kind eet volgens mij patat, die van ons niet
Wel hebben we in Burkina-Faso uitgevonden dat hij noedels lekker vindt. Dit hebben we dan ook op voorraad liggen zodat hij in ieder geval zijn eten binnen krijgt.

Dit blog schijf ik momenteel vanuit m’n bed.
papa en mama zijn moe. Een nachtje niet geslapen hakt erin.
Veel indrukken gehad maar wij smelten bij ons Luca. Hij ligt nu in z’n nieuwe grote bed huisje.
Was even eng maar door rustig bij hem te gaan zitten als ouders en met hem te praten ging hij toch opeens liggen.
Dit is dan echt z’n moment dat je als papa en mama moet slikken omdat we weten dat we de reis hebben voltooid.
Onze Luca is in Nederland en onze wens om voor een kind te gaan zorgen en hem een toekomst te kunnen geven hebben we hiermee in gang gezet.

Ik ga dit Blog nog uitgebreid gebruiken om te vertellen hoe wij tot adopteren zijn gekomen en welke obstakels dit in de lange route heeft meegegeven.
één ding moet je met adoptie niet vergeten. Blijf genieten van het leven, blijf volhouden en probeer je als man en vrouw in de route niet uit het oog te verliezen.
Sanne en ik hebben dit allemaal doorgemaakt en overleefd. We kunnen wel zeggen dat we toch wel trots mogen wezen op elkaar en als kers verse ouders nu door mogen gaan.

Bonsoir

Ps. Luca zijn geboorte kaartjes zijn vandaag binnen gekomen. Ze zijn echt super mooi geworden. De komende dagen gaan deze de post op.

De tekst die op de kaart staat willen we vast delen met jullie.

Une fois si loin mais maintenant très proche.
C’est comme dire: reste avec moi maintenant.
nous voulons vous donner de l’amour et de la fidélité.
Dire à Jésus qu’il vous aime aussi.

Eens zo ver weg maar nu heel dichtbij.
’t is net of je zegt blijf nu bij mij.
wij willen je geven liefde en trouw.
Vertellen van Jezus hij houdt ook van jou.

Koffers ingepakt: Check
Luca op bed: Check
Appartement leefbaar gemaakt: Check
Leuke dag gehad met Luca: Check
Covid PCR test gedaan: Check
Covid PCR uitslag binnen: Failed
Langs geweest bij de Ambassade: Check
Uitreis document van Luca binnen: Failed
Stokbrood gehaald vanmorgen: Check
Mama Luca meerdere malen een schone broek gegeven: Check, Check, Check

Zoals jullie lezen is er weer genoeg gebeurd vandaag.
We zijn onze terug reis aan het voorbereiden maar het loopt nog niet helemaal soepeltjes.
Er is zelfs al een gesprek geweest dat we wellicht onze reis moeten gaan uitstellen naar donderdag op vrijdag.
Vanuit ons contactpersoon als zowel Wereldkinderen is er hard gewerkt vandaag om het laatste document voor Luca op orde te krijgen.
Vanmiddag om 15:45 kregen we een berichtje dat we klaar moesten staan omdat we een afspraak hebben om 16:30 bij de Nederlandse ambassade.
Toeterend stond hij bij onze poort en moest je af en toe je ogen dicht houden hoe hij door het verkeer ging.
Zou hij haast gehad hebben…
Een foto maken van het bordje buiten van het Nederlandse logo met de woorden Nederlandse ambassade werkt niet op prijs gesteld.
Foto moest weer verwijderd worden..
4 gepantserde deuren verder, detectiepoortje door mochten we doorlopen naar de Nederlandse ambassades. Je voelt je nog net geen crimineel al komt Luca aardig in de buurt met al zijn kattenkwaad…
Eenmaal binnen kregen we van een Nederlands sprekende vrouw koffie aangeboden en mochten we plaats nemen. Nog eenmaal alle documenten controleren: Check alles is in orde.
De vriendelijke mevrouw kwam weer naar binnen gelopen met de mededeling dat de juiste persoon nog steeds in vergadering zit en nu geen tijd heeft.
Zo dicht bij en dan toch weer niet.
We hebben alle documenten achter gelaten en we moeten nu afwachten.

De dag vandaag met Luca ging goed. Hij zingt, geeft papa en mama kusjes en probeert alles maar dan ook alles uit in huis.
Het gedrag wat helemaal bij het proces past van aan elkaar wennen.
Van eerst drinken… uuuh één slokje en de rest gaat naar de boom in de tuin tot lichtschakelaars bewerken met een lepel.
Al met al onze handen vol.
We genieten nu al van de momenten dat hij heerlijk op bed ligt 😀
Luca begint steeds meer te zingen. Prachtig om te horen. Alles uiteraard in het Frans.
We hopen dat hij dit nog lang mag blijven doen.

Morgen kan wel eens een dag worden van rennen en vliegen.
We hebben alles ingepakt maar we moeten ook reëel blijven dat we hier wellicht morgen avond nog zitten.
Mocht het goed gaan dan vliegen we om 23:45 (Burkina-Faso Tijd) de lucht in.
Mocht dat niet het geval zijn: Dan zitten we nog heerlijk een aantal dagen langer in de “Soleil”

dors bien et à bientôt

Een week geleden kwamen we op de plek aan waar we een aantal jaar geleden niet eens van het bestaan afwisten.
Het land van onze Luca, Burkina Faso.
Eigenlijk gaat alles goed met ons.
Ik heb al eerder geschreven dat Burkina-Faso een mooi land is en wat ons aan het denken heeft gezet.
In Nederland maken we ons druk om heel veel zaken. Hier in Burkina-Faso vindt je het niet eens erg als de stoom uit valt.
Vandaag is dat z’n 10 keer gebeurd.
Je maakt eten en wat overblijft brengen we bij onze bewaker.
We geven hem drinken of eten, hij is overal zo dankbaar voor.

Vandaag hebben we gekozen om thuis te blijven.
De afgelopen dagen was zo vermoeiend. We kunnen wel zeggen dat we er even doorheen zaten.
Even lekker met Luca bezig zijn en niets anders.
Luca is alles aan het uitproberen, is op onderzoek uit en zijn schoenen wilt hij niet uit doen.
Dan maar met schoenen en al naar bed. Het manneke is zo blij met z’n blauwe nieuwe schoenen.

Hij trekt momenteel veel naar z’n moeder toe. De hele dag hoor je mama , mama , mama.
Kijk papa even niet of ben ik gewoon even aan het genieten van het heerlijke weer dan hoor je opeens papa.

De opvoeding van papa is ook begonnen, Samen op de foto met een Feyenoord shirt 🙂
De eerste liedjes hebben hier al door het huis geklonken.

Vanmorgen hebben we ook nog even met de Oma van Sanne die in mei 90 jaar wordt video gebeld.
We wilde de overgroot oma ook even laten meegenieten van de momenten die we hier hebben.
Helaas heeft de laatste Oma van Stefan dit moment niet meer kunnen mee maken.
Covid heeft ze niet overleefd. Gelukkig heeft ze nog wel een foto gezien van Luca en heeft ze hopelijk ook dit kleinkind in gedachten mee kunnen nemen.

Dat al het papier werk bijna is afgerond is wel fijn.
We zijn de mensen van Stichting Wereldkinderen hier zo dankbaar voor.
Maandag of dinsdag hopen we het laatste document te ontvangen en dan begint onze reis waar we zo lang mee bezig zijn geweest weer terug naar Nederland.

De taxi voor de Covid test voor maandag is geregeld. We moeten voor onze terug reis twee testen ondergaan. Maandag 1 en dinsdag 1.

We hebben aan ons contactpersoon gevraagd of hij morgen nog wat plekken wilt laten zien van Burkina-Faso zodat we wat foto’s kunnen maken.
We vinden dit heel belangrijk omdat we als Luca wat groter is hem alles kunnen laten zien van deze reis.
De filmpjes van gisteren van het tehuis zijn al waardevol geweest. Vandaag heeft hij daar met alle aandacht na gekeken.
Wat er dan door het bolletje heen gaat weten we niet. Hij ziet z’n vriendjes, z’n verzorgers. Het enige wat we zien is een glimlach op z’n gezicht.

Vanavond heb ik weer wat foto’s bovenaan de site erbij geplaats.

Sanne en Stefan hebben het al zo vaak afgevraagd tijdens ons verblijf waarom er zoveel commotie is rondom adoptie in Nederland.
Nederland moet de boel altijd zo abrupt stopzetten waarom de goede hier onder moet lijden.
Wij blijven actief in adoptie land. Hoe: daar moeten we samen nog goed over nadenken. Eerst maar weer eens veilig in Nederland aankomen.

Vandaag ging de wekker om kwart over 6 (achteraf was 7 uur ook goed geweest) omdat we om half 8 opgehaald werden.
Dit werd zoals verwacht 08:10.
Maar het lichtpuntje was vandaag: we gingen in ieder geval vroegen naar het tehuis dan alle andere dagen.
rond 08:45 kwamen we aan bij het tehuis en Luca werd al snel naar ons gebracht.
Zoals we al hadden verwacht was het het eerste uur huilen. Nadat we hem rustig hadden ontsnapte de hele groep vriendjes van Luca uit het tehuis.
Dit gaf het effect op Luca dat we weer vanaf het begin konden starten met hem rustige krijgen.
We kunnen in ieder geval met een goed gevoel weg, het tehuis heeft voorlopig genoeg water van de tranen van Luca 😀

Rond 10::00 werden we opeens gevraagd naar een kantoor te komen. Dit deden we uiteraard en de communicatie verliep via Google Translate.
In dit kantoor werd officieel de verzorging van Luca overgedragen naar ons toe.
Er werd ons de vraag gesteld of we gelovig waren. Dat was voor ons een gemakkelijk ja woord.
Hierna werden onze gegevens opgeschreven waar Luca ging wonen en werd het document door het tehuis en zij nieuwe ouders ondertekend.
Hierna kregen we de felicitaties en mochten we weg.
Dit ging heel snel…
Taxi gebeld en om 10:45 maakte Stefan de foto dat Luca door de poort van de ingang werd gedragen.
Bienvenue à Luca. C’est ton nouveau monde.
Er ging een wereld voor hem open. Was geweldig om te zien hoe hij naar alle auto’s keek.
Van opwinding werd helaas de achterbank van de taxi onder geplast.
De privé chauffeur vond dit gelukkig niet erg.

We hebben vanmiddag veel gelachen met Luca.
Water in een grote emmer vond hij geweldig.
Sinasappelsap had hij nog nooit gedronken en koud water uit de koelkast ook niet.
Geweldig hoe hij steeds keek met van die grote ogen en dat hij ons aan keek van wat is dit nu weer.
De komende dagen moet voor hem een ontdekking gaan worden.

Luca vind het niets om eerst alleen te moeten eten. Als ouders maak je eerst zijn eten klaar..
Dit eten werd geweigerd. Nadat wij gingen eten was opeens alles goed en at hij mee met ons.

Morgen krijgt Luca zijn afscheidsfeest in het Tehuis. Hoe laat we daar moeten zijn is nog niet bekend.
Komen we later op de avond achter.
Aan de ene kant leuk dat er een afscheid komt maar aan de andere kant moet hij dit morgen weer gaan verwerken.
Als het aan de ouders had gelegen hadden we dit liever vandaag gehad en niet morgen.
Maar wie weet gaat het mee vallen.

Gisteren avond is het laatste document aangevraagd zodat we dinsdag avond met Luca via Frankrijk naar Nederland mogen vliegen.

We vroegen ons vanavond af waar het uitknopje van onze zoon zou zitten voor het slapen. Maar hij ligt onze tijd 19:45 heerlijk tegen zijn mama aan te slapen op de bank.
Ik zeg als kers verse papa: zo doen we dat elke dag 😀

De dag begon zoals we inmiddels al gewend zijn met een uitloop van de tijd.
We zijn om 08:00 begonnen met het berichten van de Taxi waar hij naar toe moest komen.
Om 10:15 kregen we het bericht naar veel whatsapp verkeer dat hij het te druk heeft en niet kan komen.
Overschakelen op plan B zeggen ze dan toch wel eens.
Tuurlijk gaat er weer even door je hoofd dat we om 10:00 bij Luca hadden moeten wezen.
Hoe gaan we er überhaupt komen.
Met wat verschuiven van zijn werk kwam daar al toeterend onze contactpersoon aangereden.
Deze man heeft ons al zo veel geholpen.

Een uurtje later dan gepland stonden we dan bij onze kleine man.
Het contact begon goed maar daarna werd dit omgezet in veel huilen.
Begrijpelijk, er moet toch zoveel door z’n hoofd afspelen waar wij geen weet van hebben.
Praten en troosten in het enige middel.
Huilen levert ook op dat je moe wordt en gelukkig viel hij voor een uurtje in slaap.
Na z’n slaap ging dit nog even door.
Na wat korte spelletjes kwam zijn avond eten.
Dit wilde hij niet op de plek hebben waar wij met hem speelde.
één van de verzorgsters bracht ons naar de ruimte waar hij met z’n vriendjes kon eten.
Daar nam hij naar wat nee schudden toch wat eten van ons aan.
Wat er toen gebeurden was zo gaaf.
Alle kinderen kwamen naar ons toe en gaven high fives en noemde ons allemaal papa en mama.
Het leek wel dat Luca toen een signaal kreeg van ho eens even. Dit zijn mijn papa en mama.
we kregen van hem een glimlach, gaf ons eveneens high fives en lachte met z’n vriendjes.
Hij riep opeens PAPA. Z’n mooi moment.

We zijn hierna naar buiten gelopen en Luca omhelsde ons keer op keer. Dan weer mama en dan weer papa.
high fives geven, voetballen, met de auto’s spelen die we meegenomen hadden.
Luca kwam bij ons liggen en het was relax.
Om 18:45 zijn we Luca naar z’n slaapplek gaan brengen. Hij huppelde en zwaaide ons uit.
Mooie afsluiting zo van de dag.

papa en mama zitten met de benen in de lucht.
Morgen nog één wen dag en dan op naar Donderdag waar z’n afscheidsfeest wordt gegeven.
Een gift is niet verplicht maar we sponsoren dit uiteraard met een beetje extra’s zodat ze wat kleding voor de kinderen kunnen kopen.
kleding is in het tehuis GOUD waar.
We moeten Luca zijn kleding op donderdag ook achterlaten.

Dit tehuis is zo mooi. Alles klopt. Ze zorgen goed voor al de kinderen. We waren op alles voorbereid maar de kinderen hebben het hier goed.
Helaas is er zonder adoptie geen toekomst en is het maar afwachten waar iedereen terecht komt.
Maar we kunnen in ieder geval zeggen tegen Luca dat de kinderen daar hun eerste levensjaren een perfect plek hebben gehad.

Ps. we hebben vandaag z’n eerste all*star schoenen gekocht.
Maat 28.
2,5 jaar oud en hij schiet de bal al met z’n binnenkant van zijn voet. Geweldig dit toch om mee te maken.

Vandaag was eigenlijk wel een rustige dag.
We zijn vanmorgen rustig naar de bakker gelopen en hebben ons eerste eten op in de ochtend.
`S middags hebben we wat door onze plaats heen gelopen en zijn we wat kleine boodschappen gaan doen.
Rond 18:30 zijn we opgehaald door ons contactpersoon en zijn we naar een grote supermarkt gelopen.
Hier hebben we vast het nodige eten voor Luca en ons zelf gekocht.

Na de boodschappen hebben we voor Nederlandse begrippen iets vreemds gedaan…
We zijn uiteten geweest. Hier wordt je bij de voordeur volledig gescreend op wapens maar we mochten doorlopen..
Eten was prima en het eerste biertje in deze warmte was heerlijk.

Na het eten zijn we naar het vliegveld geweest om onze kwijtgeraakte koffer te gaan ophalen.
Dit duurde zoals we inmiddels al gewend zijn weer langer dan normaal. (2 uur wachten op een vliegveld…)
Maar de koffer is terecht. Helaas is deze wel opengebroken en missen we een tablet.
Het is gelukkig maar materiaal..

Morgen wordt een spannende dag. We worden rond half 11 opgehaald en gaan we voor het eerst Luca ontmoeten.
zo spannend.
Hoe gaat hij reageren, zal hij ons herkennen van de foto’s, herkend hij misschien de grote Elmo beer van de foto’s??
We weten het allemaal niet.
We gaan nu naar ons bedje en gaan morgen kijken wat ons brengt.

Ps. er zijn bovenaan de website weer een aantal foto’s toegevoegd.

We zijn in de titel begonnen met de taal van Luca (frans)
we gaan eindelijk vertrekken.
Het goede nieuws vanmiddag ontvangen met 2 negatieve testen.
Bedankt voor al jullie lieve bemoedigen woorden, dat jullie ons meegenomen hebben in gebed of gedachten.

Morgen om half 10 zitten we dan echt in het vliegtuig.
We geloven het pas als we er ook echt in zitten maar het komt nu toch wel heel erg in de buurt.
Komende weken extra onze site in de gaten houden

Afgelopen Vrijdag zijn we het laatste weekend in gegaan met z’n tweetjes.
Zaterdag om half 10 is het dan eindelijk zover en reizen we af naar onze kleine man.
Vreemd gevoel maar we zijn ontzettend blij.
Zaterdag zijn we begonnen met de Malaria medicijnen
Dit hele weekend bezig geweest met het huis klaar maken.
Koffers inpakken, kleding van Luca in de koffer en speelgoed ingepakt voor Luca’s zijn vriendjes waar hij 2,5 jaar mee geleefd heeft.
Volgende week maandag gaan we Luca ontmoeten. Ontzettend mooi en tegelijk een heel spannend moment.
Tot later in deze week en hou onze website vooral vanaf volgende week dagelijks in de gaten.

Ps. er zijn weer wat foto’s toegevoegd bovenaan de website.

Gisteren avond hebben we na lang wachten de datum voor onze reis verplaatst.
Luca zou helaas nog even moeten wachten.
Besluit is zwaar gevallen omdat we zo graag naar hem toe gaan.
De datum is nog niet helemaal zeker maar we zijn weer op de site aan het aftellen.
Als we uiteindelijk de documenten mogen ontvangen vertrekken we op Zaterdag 13 maart.

Als we al met al alles bekijken is dit momenteel wel het zwaarst in het gehele traject.

We hopen deze week op goed nieuws en alles definitief te maken.

Goedemiddag,
Het was al weer even geleden dat we iets gepost hadden.
Vandaag is helaas in het nieuws bekend geworden dat de internationale adoptie voorlopig wordt stop gezet.
Voor ons houd dit gelukkig geen gevolgen omdat wij alle procedures al hebben doorlopen / afgerond.
We hebben hier vanmorgen veel contact over gehad met de stichting.
Luca is al officieel onze zoon.
Helaas zijn we nog wel steeds aan het wachten op de documenten vanuit de rechtbank die eerst in Nederland moeten
aankomen.
Mochten we deze documenten deze week niet ontvangen dan zouden we hoe het er nu naar uit ziet onze reis van 27 februari moeten gaan verzetten.
Dit zou enkele dagen tot weken vertraging kunnen opleveren.
We duimen maar dat de documenten deze week binnen komen.
Ons visum wordt aankomende vrijdag wel wel aangevraagd.
Tot snel. Stefan – Sanne & Luca

Weer een dag dichterbij.
Voor onze eigen veiligheid zijn we vandaag ingeënt.
thuisvaccinatie.nl is bij ons thuis geweest.
We zijn geweldig geholpen en de uitleg was TOP.
Weer een ervaring rijker.
Nu spierpijn in onze armen.
Je moet er iets voor over hebben 🙂

Vandaag is het afreisgesprek geweest met mijn papa & mama.
Ze komen mij op 27-02-2021 ophalen in Burkina Faso.

Onze laatste oud en nieuw (2020) met z’n tweetjes.
Met twee goede vrienden zoals de Lockdown heeft besloten luiden wij 2021 in.
Rare gedachten maar volgend jaar gaat het toch echt gebeuren.
Staat wel leuk toch. Stefan – Sanne & Luca Zijlstra

HOERA.
Lang gewacht maar vandaag het gerechtelijke bevel uitgesproken.
Onze advocaat heeft laten weten dat wij officieel de Papa en Mama worden van Luca.
Ongelofelijk wat een tof nieuws.
Je weet dat het een keer komt maar HET bericht net voor de kerst.
Zo blij!